Metafory

lip 23 2018 3 komentarze

Jak to jest nie oddychać?
A jak to właściwie jest oddychać?
Długo o tym zwyczajnie nie myślałem. Ktoś mi nawet zwrócił uwagę, że ja to chyba w ogóle nie oddycham.
Oj przestraszyłem się potwornie, bo jak to… martwym nie chcę być przecież. Pozwalam sobie od tej pory głęboko westchnąć… Nie tylko po to, by w miniaturce przedstawić przerysowane teatralne widowisko. Bardziej sobie wzdycham głęboko by skołatanemu sercu dać trochę więcej powietrza. Świeżym krajobrazem podzielić się z nim, z wdzięcznością.
Bezdech czasem jest z zachwytu… by ważka, dzielny strażnik okolicy, mogła przycupnąć w spokoju na połamanym patyku i nie odlatywać zbyt spiesznie.
Bezdech jest też wtedy, gdy jest ciężko, gdy ogromny wysiłek nie pozwala na kolejne łyki życiodajnej niewidzialności.
Ale bezdech jest też, gdy góra marzeń zbudowana z małych uśmiechów, sypie się. Wstrzymujemy oddech by może tę delikatną nieuchronność powstrzymać. Cała mozolnie budowana konstrukcja szczęścia sypie się w bezładną stertę wspomnień.
Układanie bierek znów zaczyna się od nowa… ale siły i chęci do życia jakby chwilowo mniej. Bezdech trwa. A ja żyć chcę!