Splątane losy, nitki skrzyżowane. Moja opowieść o sercu zaczyna się gdzieś na początku lipca. Wtedy usłyszałem informację o konieczności wykonania zabiegu. Miałem wręcz położyć się w szpitalu natychmiast. Cudne, rozpoczynające się wakacje, a ja w szpitalu. Przerażenie i smutek. A jednak, próbujemy Holtera. Nim się to jednak stało, udało się spełnić małe marzenie. Od kilku lat probowałem dostać się na kurs Ryślenia organizowany przez Klaudię Tolman. Każdy może rysować. Czary natury. Ja potrafię rysować. No i próbuję. Patrząc z perspektywy czasu było to pierwsze doświadczenie z gromadzenia dobrej energii. Wieloma z tych doświadczeń dzieliłem się tutaj na stronie. Gdy poznałem Adrianę (Kobieta z męskim sercem) usłyszałem, że moja historia warta jest książki. Tak się też złożyło (Przypadek? Oczywiście, że nie!), że Adriana przyczyniła się do powstania książki pt.

RysowAnka Szczęścia. Podpowiednik Myślenia Wizualnego.

Tak oczywiście. Nie mylicie się. Takich darów losów się nie marnuje. Zamówiłem książkę. Porozmawiałem z autorką. Dedykacja. Nowe pomysły. Plan.
Anna Zielińska-Stecyna opowiada w tej książce o sobie. Oczywiście ta kobietka o niespożytej energii nie zostawia Czytelników samym sobie. Aktywizuje ich co chwilę w wykonywanie, nie tylko rysunkowych, zadań. Trochę o marketingu i zarządzaniu. Przyznam bez bicia, że mnie ta tematyka niezbyt interesuje ale opowieść Anny sprawiła, że się wciągnąłem, a przystępna forma sprawiła, że coś tam w łepetynie zostało z pomysłem jak to poza światem korpo w życie wprowadzić. To książka jednak o bardzo rozległej tematyce, pewnie tak bogatej jak życie Anki.
Mnie w tej opowieści najbardziej urzekła pełna emocji opowieść o umierającej mamie. Najpiękniejsze opowieści mówią o naszym własnym życiu, nawet gdy jest w nim ból i cierpienie.
Rysowanka szczęścia. Nawet, gdy w życiu nadchodzą trudne chwile, można postarać się o szczęście. Nie czekać aż z nieba spadnie ale po prostu wziąć sprawy w swoje ręce. Przyjąć odpowiedzialność za swoje życie i narysować swoje szczęście.
„Robert, żyj z Pasją, Pokorą i Pewnością Siebie!” – napisała mi w dedykacji Anka. W jej książce znalazłem taką myśl Petera Druckera: Najlepszą metodą przewidywania przyszłości jest jej tworzenie.
Tak będzie RysowAnko! Dziękuję! Zaczynam rysować szczęście w moich oczach.

 

Filozofia dziś zmieszana z cudowną codziennością.

Zapowiadałem spotkanie z Marysią – Aniołem Połamanym. Udało się. Mój przydomek nie do końca okazał się adekwatny. To Anioł czysty i szczęśliwy. Nie przygotowywałem się specjalnie do spotkania z tym niezwykłym człowiekiem, nie układałem w głowie pytań czy koncepcji kreujących wywiad według jakichkolwiek moich oczekiwań. Wystarczyło kilka słów wypowiedzianych przez Mangdę i wiedziałem, że muszę się spotkać.

To kolejny człowiek, którego spotykam na swej drodze do nowego serca.

Spotkanie, zamieniam się w słuch, jestem cały uważnym słuchaniem.

Gdy rozpoczęła się moja przygoda z nurtem psychoterapii Gestalt z jednoczesnym zachwytem i ogromnym zdziwieniem dostrzegłem treści, którymi fascynowałem się wiele lat wcześniej.

Martin Buber w swoim sztandarowym dziele, które stoi u podstaw filozofii dialogu kreśli tezę, że „człowiek staje się Ja w kontakcie z Ty. Owo vis-a-vis pojawia się i znika, zjawiska relacji zagęszczają się lub rozpraszają, i właśnie w tej przemienności rozjaśnia się i coraz bardziej wzrasta świadomość partnera, który trwa jako ten sam, świadomość Ja.

Czasem mamy poczucie nieobecności, zlania się z jakimś bliżej nieokreślonym społeczeństwem, grupą. Zapominamy o nabytym we wczesnym dzieciństwie, wyodrębnionym Ja. To moja tożsamość, moja inność i niepowtarzalność. O tyle ją łatwiej zrozumieć, gdy stajemy bezbronni na przeciw drugiego Ja. Takie spotkanie, pełne otwartości na drugiego człowieka, przemienia nas samych. Nic już nie jest takie samo w tej relacji.

Gestaltowskie wejście do kontaktu, to również spotkanie bezbronnej osoby, która pozbawia się wszelkich mechanizmów obronnych. Na moment pozbawia się własnej granicy, by ją wnet na nowo w relacji ustalić. Trzeba ogromnego zaufania do Ty. Wtedy w doświadczaniu Ty możliwa jest przepiękna wymiana.

Mistrz Emmanuel Levinas mówił, że możliwość mówienia i i bycia zrozumianym, jest jednocześnie powrotem do tego, co ludzkie.

Dialog – dawanie słowa, karmienie słowem

Przywołam tu jeszcze mistrza Rogersa, ojca psychoterapii humanistycznej. „Jeśli zdołam stworzyć określony rodzaj relacji z drugim człowiekiem, to odkryje on w sobie zdolność wykorzystania tej relacji do własnego wzrostu, w wyniku czego dojdzie u niego do przemiany i rozwoju osobistego”

Zaskakująco dla mnie samego pojawiło się dziś dużo filozofii. Spotkanie z Marysią było tymczasem nadzywczajnie zwyczajne. Nie wiem czy moja współrozmówczyni podzieliłaby moje zdanie ale rozmawiało się tak zupełnie jakbyśmy się wieki znali. Mamy spotkania towarzyskie, biznesowe. One są ważne. Odkryłem jednak w ostatnim czasie to, jak wielką rolę odgrywają takie nieintencjonalne spotkania z osobami z pozoru nieznanymi. Dla mnie miały wielką moc. Dziękuję Wam za nie.

Pozwól sobie przeżywać. Zbliża się godzina 0. Pewnie nie zdążę już opracować i przedstawić Wam mojej rozmowy z Marią. Obiecuję z nią jednak powrócić.

Jak żaglowiec niesiony mocną bryzą ku morzom południa zastyga nieoczekiwanie pozbawiony życiodajnego wiatru, tak i człowiek, który na swej drodze staje w martwym punkcie nie wie co robić dalej. Przecież wiatr wieje zawsze. Dlaczego zabrakło go w tej chwili, gdy był najbardziej oczekiwany? Opadłe żagle, upalne słońce wdzierające się na statek susząc boleśnie pokładowe deski i ogromna niemoc otoczona milionem leniwych fal. Jak drgnąć z miejsca, jak pchnąć powinność do działania? Najprościej by Wielki Poruszyciel tchnął swoje życie i przywrócił do życia, napełnił melodią miłości każde słowo.
Martwy punkt, gdy widać lądu brzegi. Tak boleśnie prezentujący swą władzę. Martwy w swym bezdusznym niezrozumieniu. Punkt, który nie bierze udziału w biegu ku nieskończoności. Martwy punkt oczekiwania na coś, czego nadejście może nigdy już nie nastąpi. Tak boleśnie martwy, że nikt go życiu nie przywróci.
Marynarz w bocianim gnieździe, lekarz karmiący nadzieją, wypatruje choć najmniejszej oznaki tego, że coś się zmieni. Kołysanie fal, bezruch i bezdech. Sen o rejsie do raju.

Dziś poetycki cytat: Pablo Neruda

Powoli umiera ten, kto staje się niewolnikiem przyzwyczajenia,
powtarzając każdego dnia te same drogi,
kto nigdy nie zmienia punktów odniesienia,
kto nigdy nie zmienia koloru swojego ubioru,
kto nigdy nie rozmawia z nieznajomymi.

Powoli umiera ten, kto unika w swoim życiu pasji,
kto zawsze przedkłada czarne nad białe i poszczególne chwile nad całą paletę emocji,
które powodują, że błyszczą oczy, że na twarzy pojawia się uśmiech,
że serce bije mocniej w konfrontacji z błędami i uczuciami.

Powoli umiera ten, kto nie wywraca stołu,
kto jest nieszczęśliwy z pracy,
kto nie ryzykuje pewności dla niepewności realizacji marzeń,
kto nigdy, choćby raz w życiu, nie odłożył na bok racjonalności.

Powoli umiera ten, kto nie podróżuje,
kto nie czyta, kto nie słucha muzyki,
kto nie znajduje dobra w sobie.

Powoli umiera ten, kto niszczy swą miłość własną,
kto znikąd nie chce przyjąć pomocy,
kto idzie przez życie narzekając na własne nieszczęście i na deszcz,
który pada.

Powoli umiera ten, kto rezygnuje z projektu przed rozpoczęciem go,
kto nie pyta o to, czego nie rozumie, i nie odpowiada, kiedy zna odpowiedź.

Unikamy śmierci w małych dawkach, pamiętając zawsze,
że bycie żywym domaga się długiego wysiłku począwszy od prostej czynności oddychania.

Tylko płomienna cierpliwość poprowadzi cię do zdobycia wielkiego i wspaniałego szczęścia.

Dziś po dwóch latach szkoły, w której zgłębiałem Gestalt doszło do nieuchronnego momentu zakończenia procesu grupowego. To czas wspólnie przeżywanych doświadczeń, ogromu wyzwolonych emocji, a przede wszystkim zawartych więzi. Dziś rozpoczęliśmy proces, który można nazwać rozpadem grupy. Znajomości będą pewnie kontynuowane, niektóre może przetrwają każdą próbę czasu i odległości. Jest jednak pewne, że to co się jeszcze dziś wydarzało, nigdy już nie będzie miało miejsca. Nie spotkamy się już w tym gronie. Kończy się pierwszy etap, cele zostały zrealizowane. Nie wszyscy podejmą dalszą naukę.
Dziś naszemu doświadczaniu towarzyszyło wiele łez i niesamowitej energii wtulonych w siebie ciał przyjaciół w doli i niedoli. Ta energia w nas drzemała, z taką jednak mocą nigdy się nie udało jej uwolnić. Dopiero widmo pożegnania dało taką przemieniającą moc.
Dwa lata…
W tym czasie tylko z jednym ćwiczeniem sobie poradziłem. Nie pozwoliłem sobie na wyrażanie złości czy wręcz agresji. W czasie dzisiejszych eksperymentów w centrum grupy pojawiła się i ona. Ogromna piankowa kostka. U jej stóp tenisowa rakieta. Wiedziałem, że to dla mnie szansa domknięcia pewnej historii, leczenia pewnego procesu w moim własnym przeżywaniu. Lowenowska metoda uwalniania emocji pozwoliła mi na ekspresję, nie blokowanie. Na lekko ugiętych kolanach drżącymi rękoma chwyciłem rakietę. Potężny krzyk sparaliżował grupę. Potężna dawka skrywanej agresji wypłynęła w gardłowym krzyku. Odbita rakieta uderzyła mnie w czoło, później poszybowała przez salę. Czułem, że musze ponowić.
Druga próba. Dla mojego i innych bezpieczeństwa w ręku zamiast rakiety pojawia się poduszka.
To trudny moment. Przywołuje trudne doświadczenie.
Nie chciałem! Wybacz! Złość, która poszybowała wtedy jak rakieta ku niebu nie trafiła wtedy we mnie. Szkoda, że to nie mnie wtedy trafiło.
Zwierzęcy warkot, uwalniam głęboko zakopaną w ciemnościach duszy agresję. Nagromadzona jakby z czasów prehistorycznych gadów.
Cud gestaltu. To taka chwila uwolnienia, której nigdzie indziej przeżyć nie można.
Cudna Pieta. W tej relacji byłem często bardzo blisko, niestety moje miejsce było tuż za plecami. Były chwile, gdy stawałem bliżej. Już zdawało się, że zobaczę wyciągnięte ku mnie dłonie, gdy wymowny gest urywał nadzieje. Dziś oko w oko, ręka w ręku. Narastające ciepło i drżenie. Powieki niecierpliwie zdradzają swe tajemnice zapowiadając to, co już z pewnością nadejdzie. Chyba nie było ich u mnie od początku tej szkoły. Na pewno takich nie było. Popłynęły piękne łzy. Z utuloną głową płakałem w bezpiecznym miejscu, za którym od tak dawna tęskniłem. W pewnym momencie poczułem na policzku delikatne uderzenia spadających z góry łez. Łączyły się z moimi i spływały we wspólnej stróżce na sam dół współodczuwania, wespół płaczu płakania.
Bolesny to dzień i cudny. Przeżyć stratę, gdy wydawało się to trudniejsze od samej siwej staruchy śmierci. Strata i zabiera, i daje coś nowego, daje czasem coś na nowo. Można dalej żyć i kochać bez końca, choć nigdy już tak samo.
*****
Chciałem by oczyszczał a nie niszczył
Chciałem by ogrzewał a nie parzył
Chciałem by oświetlał a nie zostawił zgliszcza
Nic nie jest takie jak być powinno
Żegnaj Ogniu

Gdy zobaczyłem tę fotografię zamarłem, oddech się zatrzymał na dość niepokojącą chwilę. Porażony i zachwycony. Myśli się głębiły a słowa stanęły w miejscu. Nie było tam miejsca na jakieś inne uczucia: zawstydzenie, litość czy może przerażenie. Tak, naprawdę byłem pełen zachwytu. Gdyby to ode mnie zależało, właśnie takie anioły stały by w każdym kącie kościoła. Doskonałość w swej niedoskonałości. Jak żywa ikona anioła ks. Twardowskiego.
*****
„Wierzę w radość ni z tego ni z owego
w anioła co spadł z nieba by bawić się w śniegu
w serce co chce wszystkiego i jeszcze cokolwiek
w uśmiech
że ktoś wymyślił sobie koniec końców
i jeszcze mówi po co i co dalej
w matkę co zniknęła za furtką ogrodu
w Boga prawdziwego bo już bez dowodów
takiego co nie lubi teorii o sobie.”
*****
Gdy nieco ochłonąłem przypomniała mi się pewna historia. Wieki temu, gdy rozpoczynałem swe dziennikarskie przygody wraz z dziećmi (wybaczcie drogie dziś Panie Agato, Marto, Olu) wybraliśmy się do ks. Jana Twardowskiego, który ugościł nas w swoim domu pełnym rozmaitych anielskich figurek. Później celem kolejnej wyprawy była wspaniała autorka jeszcze wspanialszych książek, Dorota Terakowska. Książka „Tam gdzie spadają anioły” to takie dzieło, w którym i mali i duzi znajdą coś ciekawego dla siebie. Nie zabiorę się za streszczanie. Odsyłam i zachęcam do lektury. Tu tylko jedna myśl.
Czasem nawet anioł nie wyrabia, poturbowany przez zmagania z życiem. (Nie, nie o mnie tym razem). Czasem anioł zwyczajnie traci swoje skrzydła. I tylko jedno może być poratowanie, gdy ten komu anioł służył sam weźmie się do pracy, a aniołowi ruszywszy na ratunek, sam dzieło dobra prowadzić będzie.
Maria (bohaterka tego zdjęcia) skojarzyła mi się z takim poturbowanym aniołem, któremu trzeba było skrzydła dorobić, by ponownie wzbił się do lotu. Skrzydła wątłe, bo papierowe. Jednak dobre dusze tym razem pomogły aniołowi, by znów mógł błyszczeć na niebie.
Mam nadzieję, że uda się Wam jeszcze o anielskiej Marysi więcej opowiedzieć. Jeśli pozwoli opowiem Wam jej historię.

fot. Mangda Krajewska

To dzień o dwóch obliczach. Coś się z cienia wyłania, coś się w nim kryje.
Często spychamy tak sprawy ważne, z którymi nie potrafimy sobie radzić. Robimy tak w przekonaniu że spychane kłopoty znikną. Prawda jest niestety inna. One nigdy nie znikają, co więcej urządzają większe szkody niż gdyby je uwolnić. To nie są bestie, które uwolniły się z ogrodu zoologicznego w niesamowitej furii niszcząc co trafią na drodze. To raczej mozolnie podgryzające w ukryciu robaki.
*****
Mijałem dziś dom na wzgórzu z pokorą pochylający się przed zachodzącym słońcem. Nie znałem jego myśli. Jego okna nic już do mnie nie mówiły. Ogromny kamień spadł mi na piersi uniemożliwiając oddech.
*****
Wsparcie przedszkolaków. Małe urwisy o cudnych serduszkach stęsknione za swym okropnym belfrem przesłały przecudne pozdrowienia. – Wzrusz. Łza. Amen
*****
Spotkanie z Adrianą. Dotknąć serca, które dało radę. Dotknąć duszy, która wciąż szuka. – Serce. Łza. Amen
*****
Muzyka w kawiarni, gdy czas pożegnania. To niedawno w sercu grająca Monika Urlik. Przypadek? Nie ma ich!!!!
*****
Jesteś sam gdy zapada zmrok
Będziesz sam gdy Twe życie przeminie
W starej szybie odbija się wzrok
Kogoś kto od lat tak żyje
Nie zagłuszy ciszy wina smak
Nie pomniejszy żalu pusta butelka
I rozumiesz, że przyjaciół brak
Gdy jak kruche szkło serce pęka

Nie wie nikt co się może stać
Nie wie nikt co się jeszcze zdarzy
Gdy ból skrzywi bladą twarz
To i tak zostaniemy z tym sami

Ja nie mówię, że to ma sens
Ja nie twierdzę też, że to na nic
Tylko życie tak trudne jest
Potrzeba siły, by sobie z nim radzić

To jest wielka tajemnica:
Co dla kogo zapisane?
W gwiazdy patrząc – nie odmienisz nic

Więc dlaczego
Właśnie dla mnie
wymyśliłeś bajkę Panie,
o człowieku,
który sam przez życie musiał iść?
Całkiem sam…

Nie wie nikt co się może stać
Nie wie nikt co się jeszcze zdarzy
Gdy ból skrzywi bladą twarz
To i tak zostaniemy z tym sami

Ja nie mówię, że to ma sens
Ja nie twierdzę, że to coś zmienia
Tylko życie tak kruche jest
Dużo daje i dużo odbiera

Czy muszę tak przez życie iść –
W pragnieniach topić życia smak?

Nie wie nikt co się może stać
Nie wie nikt co się jeszcze zdarzy
Gdy ból skrzywi bladą twarz
To i tak zostaniemy z tym sami

Ja nie mówię, że to ma sens
Ja nie twierdzą też, że to na nic
Tylko życie tak trudne jest
Potrzeba siły by sobie z nim radzić

Ja nie mówię, że to ma sens
Ja nie twierdzę, że to coś zmienia
Tylko życie tak kruche jest
Dużo daje i dużo odbiera

*****
Czarodzieju Życia, zaczaruj swe życie wszystkimi kolorami, wierząc w podpowiedzi swojego serca, które nie zawsze może zgadzać się z rozumiem. – Wdzięczność. Serca dwa.
*****
Wsparcie ludzi, których nie znam. Obcy ludzie, którzy tulą moje serce, gdy nie ma tych, którzy nim zatroszczyć się powinni. – Wzruszenie ogromne. Amen.
*****
Mijałem znów dom na wzgórzu. Słońca już brak. Oczy martwe. Kamień ciężki. Dzień o dwóch obliczach.

***

Gotowy do zabiegu. Dziękuję Adriano

***

„Trzymaj się tego!”

 

 

fot. Agnieszka Teska – Sprężyna

Chciałem odpocząć, złożyć głowę choć na chwil kilka, by dręczenie myśli choć odrobinę zmalało. Walenie głową w mur ma jednak swoje minusy. Jak jednać zasnąć, jak odetchnąć w spokoju, gdy poduszka pali miłosnym wyznaniem, które okazało się fałszywe jak zapach który wciąż jej towarzyszy.
Jak długo jeszcze, ile to potrwa?
Dłużej niż znajdowanie pomysłów na dawanie innym obietnic, na rozchylanie przed innymi wrót tajemnic.
Takie to proste?
Czas teraz płynie inaczej. Bicie zegara nie oznacza już przemijania. Może czas wcale nie mija, tylko trwa zamknięty w nieskończonej pułapce. Raz mrozi się jak lodu bryła, raz wybucha niczym lawy gorącej fale.
Nic nie jest pewne.
Tylko trujący jad smutku rozlewający się po ciele.
Prądu rzeki szaleństwa nie sposób zatrzymać.
Raz płynie powoli łez kroplami,
a raz w toczy swe wody burzliwą krwią.
Pytam się lecz nie pytam.
Dziękuję za odpowiedzi
Słowa innych wypowiedziane.
Braku odwagi brawa bijemy.
Nic nie jest pewne.
Jestem tu i teraz.
Adres wciąż nieznany.
Przechodniem.
W drodze.
Za późno.
Zegar bije
Tik tak
Tak.
Sercu
Światu i chmurom

 

 

 

fot. Agnieszka Teska – Sprężyna

Szczęście czy świadomość. Jest taki rysunek Marty Frej, na którym przedstawiona dziewczyna tkwi w swym nierozwiązywalnym dylemacie. Jedno życzenie i rybka złotem obsypana jak bombka na Boże Narodzenie. Błyszczy i kusi. Wybierz… Tylko co?
Szczęście czy świadomość?
W tej zabawie nie ma powrotu do miejsca ostatniego sukcesu.
Szczęście czy świadomość?
Gdzieś mi się ta para porozdzierała. Nie chce zrosnąć na nowo jak szramy na sercu głęboko wyryte.
Szczęście czy świadomość… Tik, tak…
Godzina się zbliża. Czas na zgodę taką w sobie i taką z innymi. Kto tym razem podle zdradzi w godzinę próby?
Szczęście czy świadomość?
Będzie dobrze! – powtarzają jak mantrę, sami za plecami krzyżując palce na szczęście. Dziś trzynastego, niech zdarzy się coś dobrego.
Zamknięty za kratami zdrady, uwięziony w piwnicy niespełnionych obietnic, umieram. Smutek poczernił nie tylko skrzydła, które już ku niebu się nie wzbiją. Miały unosić, a przykrywają jak pośmiertny całun. Znikam.
Tik, tak. Szczęście czy świadomość?
Czy zdołają wprawne ręce uruchomić ten zegar na nowo?
Tik, tak. Szczęście czy świadomość?
Tik, tak.
Tak, Tik.
Tik.

 

 

 

fot. Agnieszka Teska – Sprężyna

Znaków tysiące w opasłych księgach pozamykane
Nie dadzą Ci tyle wiedzy
Co spojrzenie w światło,
Które do życia się budzi.
Tomiska opasłe nie dadzą Ci tyle,
Co oddech ku życiu wypowiedziany.
Wiem co to uderzać głową w mur, płot czy skałę.
Wiem co to szukać miłości tam,
gdzie mrok gasi każdą nadzieję.
Wiem co to szukać sensu,
Wiem co to oddychać czy szukać spokoju
W harmonicznych falach i głowy kołysaniu.
Lecz są chwile gdy milknę.
Błękit oczu karmię
Chmur westchnieniem
Czekać już nie chcę.
Sam ruszę przed siebie,
Gdy bezsilny towarzysz
Zdradził Twoją drogę
I wrócić już nie chce.
Jeszcze tylko dzień, dwa może.
Gdy serce zabije ponownie
W rytm nowego zegara.
Lepiej ruszyć w nieznane,
Niż żebrać.
Choć może…?
Po raz ostatni?

 

 

 

 

fot. Agnieszka Teska – Sprężyna